We mogen weer
De eerste activiteiten voor de bewoners en hun familieleden zijn een feit.
Zo konden wij genieten van een overheerlijk Valentijnsdiner. Namens de cliëntenraad zaten Ad en ik aan tafel bij vier bewoners en hun mantelzorgers. Daarbij ging het gesprek al snel over de goede sfeer binnen De Vloot, vooral toen het over de vrijdagmiddag borrel ging werden de aanwezigen heel enthousiast. De mantelzorgers wilden dat wel meemaken en spraken uit daarbij best wel te willen helpen. Ad en ik besloten van de gelegenheid gebruik te maken en informeerden de activiteitenbegeleidster, want dit leek ons een uitgelezen kans om nieuwe vrijwilligers te werven.
Na het diner ging iedereen zijns weegs en schreed de tijd voort. Voordat ik het besefte was het alweer Pasen. Sinds Corona zou er weer voor de eerste keer een paasdiner met bewoners en hun mantelzorgers worden georganiseerd. Nu wilde het toeval dat ik tijdens het Paasdiner weer met dezelfde bewoners en mantelzorgers aan tafel mocht zitten. Wederom kwam het gesprek op hoe fijn het is bij De Vloot, maar ook werd door de bewoners de inzet van Jacqueline, de activiteitenbegeleidster, geroemd. Al pratend vonden de tafelgenoten dit een goede aanleiding voor een borrel, want Jacqueline mag best weleens in het zonnetje gezet worden.
Goede raad was duur, want we konden moeilijk aan Jacqueline vragen een borrel te organiseren, dus beloofde ik te onderzoeken hoe dit het beste geregeld kon worden. Na enkele telefoontjes vond ik bij Carla, de andere activiteitenbegeleidster, en Annette, de locatiemanager, een gewillig oor en werd besloten op een mooie zonnige zondagmiddag een borrel te organiseren. Mijn bijdrage bestond uit het maken van enkele hapjes en een beetje in de weg te lopen tijdens de borrel.
Nadat alles in gereedheid was gebracht werd Jacqueline door mij opgehaald, zij stapte nerveus in de auto. Ik ben er nog niet achter of dit een nervositeit was van het feit dat zij bij mij in de auto stapte of voor het onbekende. In ieder geval was er bij aankomst al een gezellige drukte en stemming. Mede met de inzet van enkele mantelzorgers was iedereen voorzien van een welkomstdrankje en werd Jacqueline gelijk in het diepe gegooid.
Annette opende de middag met een korte toespraak, waarna ik ook nog een enkel woordje richtte tot Jacqueline. Gezien de reacties op de gezichten van de aanwezigen was iedereen het er mee eens dat Jacqueline in het zonnetje werd gezet. Enkele collega’s van Jacqueline maakte het officiële gedeelte af door haar enkele cadeaus te overhandigen.
Jacqueline is normaliter niet op haar mondje gevallen, maar nu was het toch opvallend stil in de hoek waar zij stond. Aan haar gezicht kon je zien dat zij werkelijk genoot van dit mooie moment, net als alle aanwezigen. In een heel gezellige sfeer kon iedereen gezellig met elkaar een kletspraatje maken. Het was jammer dat Carla die met grote inzet en enthousiasme dit mogelijk heeft gemaakt niet aanwezig kon zijn.
Daarom wil ik hier dan toch in het bijzonder mijn dank uitspreken aan Carla, want zonder haar inzet zou deze middag geen geslaagd evenement zijn geworden. Maar ik doe het overige personeel en de locatiemanager Annette te kort als ik hun niet ook zou bedanken, want ook hun inzet was onontbeerlijk voor dit geslaagde evenement. Misschien iets om in de toekomst te combineren met een familiedag?
Han Bekker
